Spotkałam
bardzo wiele wyobrażeń wampirów w książkach. Nie wiem, czy pisarzom
kiedykolwiek skończą się pomysły na ich wykreowanie. Mimo to, uwielbiam
krwiopijców i chętnie zostałabym jednym z nim (Ekhem… Ja jestem wampirem!)
Mamy
„Zmierzch”, „Wampiry z Morganville”, „Akademię wampirów” i mnóstwo innych
książek młodzieżowych, typu paranormal romance, w których głównymi motywami są:
miłość do wampira/miłość wampira/ miłość wampirów. Nadal one powstają i mimo,
że niektórym może się już robić od tego natłoku słabo… Ja nadal bardzo je
lubię.
Tytuł
oryginału: Marked
Seria:
Dom Nocy
Tom:
1
Przekład:
Iwona Michałowska – Gabrych
Wydawnictwo:
Książnica
Ilość
stron: 325
Zoey
jest zwykłą nastolatką, która ma popularnego (byłego niebyłego) chłopaka i
ojczyma, którego nie cierpi. Pewnego dnia Naznacza ją wampir i jej życie ma nie
być takie samo, jak wcześniej. Musi przenieść się do szkoły: Domu Nocy.
Niestety, rodzice jej w tym nie pomogą. Jedyną osobą, na którą może liczyć jest
jej babcia.
Wkrótce
dowiaduje się, że nie jest normalną adeptką. Wiele różni ją od świeżo
Naznaczonych. Przysparza sobie tym wielu wrogów, ale też przyjaciół. Życie
wampira nie jest łatwe, a tym bardziej jeśli jesteś zupełnie inny.
„Pamiętaj
jednak, że ciemność nie zawsze równa się złu, tak jak światło nie zawsze niesie
ze sobą dobro.”
Było
to moje… Hm… Może czwarte podejście do powieści. Dlaczego? Już na samym
początku nie podobało mi się, że postacie mówią do siebie zbyt potocznym językiem. Ciągłe napotykanie na przekleństwa, lub
ordynarne sceny nie zachęcały mnie do czytania. Rozumiem, że autorki chciały
stworzyć młodzieżową książkę, w której nastolatki są wyluzowani i chcą
rozmawiać normalnie, ale nie wydaję mi się, że aby stworzyć „normalną rozmowę
nastolatków” trzeba rzucać wulgaryzmami na prawo i lewo.
Główna
bohaterka była całkiem znośna. Z początku irytowała mnie niesamowicie, później
już trochę mniej, ale na pewno nie pałam do niej jakimś szczególnym
uwielbieniem… Jest przeciętna.
Kiedy
czytałam opis książki z tyłu, widziałam ten sam schemat, który jest ciągle
powielany: zwykła nastolatka, coś się wydarza, przez co jest inna, a potem się
okazuje, że w ogóle jest wyjątkowa! Jednak historia była dość ciekawa i jak się
trochę poczytało i przyzwyczaiło do dużej ilości przekleństw, język też nie
stanowił większego problemu, dzięki czemu czytało się ją szybko.
Nie
mogłam się przekonać do półksiężyca na samym środku czoła. Przepraszam, ale mi się
wydaje to trochę dziwne… Mieć tatuaż prawie pomiędzy oczami… Może w następnych
książkach jakoś nie będzie mi to już przeszkadzało, ale no… Nie potrafię sobie
wyobrazić, żeby każdy wampir miał takie coś…
Zakochałam
się w okładce, która jest dla mnie po prostu piękna! Wiem, że mi się podoba
naprawdę wiele okładek, ale ta ma wspaniałą kolorystykę, klimat, ma w paru
miejscach wypukłości… Naprawdę mnie ona oczarowała!
Bardzo
lubię motywy różnych szkół, akademików, internatów w książkach, dlatego powieść
mnie ciekawiła. Odkąd pamiętam tak mam… Tak natrafiłam na, m.in. „Szkołę
Strachu” Gitty Daneshvari, ale… Odbiegam od tematu…
Podsumowując.
Książka pod względem historii i bohaterów wypada nie najgorzej, całkiem w
porządku, ale do języka musiałam się przekonać. Jest niezła, ale nie do
zachwytu, czy szczególnego uwielbienia.
7,5/10
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz