O "Atramentowej krwi", "Oskarze i pani Róży", Tagu #Córka Zeusa

Hej
Przepraszam, że ostatnio nie ma postów, ale nie mam internetu (jeszcze w tym tygodniu powinnam mieć).
Ale mam na razie do dodania:
"Atramentową krew"
"Oskar i pani Róża"
Tag: Czytelnicze nawyki
Więc, jak tylko będę mogła to dodam wszystko :)
Miłych wakacji! :)

"Rywalki" Kiera Cass #Córka Zeusa

“Rywalki” to bestseller “New York Timesa”, wydany w 22 krajach, a że jeszcze go nie przeczytałam, chociaż znajoma mi polecała, to zdecydowałam się zobaczyć, co kryją strony, ukryte za cudowną okładką.

Tytuł oryginału: Selection

Seria: Rywalki*

Tom: 1

Przekład: Małgorzata Kaczarowska

Wydawnictwo: Jaguar

Ilość stron: 333

*Rywalki*Eita*Jedyna*Następczyni*Książę i gwardzista*

„Czasem, aby coś ukryć, najlepiej robić to na oczach wszystkich”

Rozpoczynają się Eliminacje. Trzydzieści pięć dziewczyn ma wziąć udział w konkursie na żonę księcia i, co ma się rozumieć, koronę księżniczki Illèi.

Illèa jest podzielona na kasty, z czego w Jedynce są najbogatsi, a w Ósemce najbiedniejsi.

Ami jest Piątką, czyli w sumie nie najgorzej, ale i nie najlepiej. Jednak dziewczyna nie chce trafić na Eliminacje. Nie chce opuszczać rodziny i swojego chłopaka, Aspena z Szóstki, który natomiast prosi ją, żeby wzięła udział, ponieważ ma to oznaczać, że jej rodzina będzie dostawać pieniądze.

Pod naciskiem ze strony najbliższych Ami postanawia jednak zgłosić się i zostaje wybrana. Trafia do pałacu, gdzie poznaje księcia Maxona i swoje rywalki. Jedne są groźnie nastawione, wierzące, że tylko one będą idealną partią na żonę, a inne są sympatyczne i zaprzyjaźniają się nawzajem.

Ami z początku nie pragnie wygranej. Chce wrócić do domu, jednak okazuje się, że książę Maxon nie jest taki, jak się dziewczynie wydawało. Przez cały czas miała go za nudnego i sztywnego, ale po czasie stają się przyjaciółmi, co przeradza się w bardzo dziwny związek.

„Rywalki” to pozycja, która po pierwsze: urzekła mnie okładką. Wiem, ostatnio ciągle mi się podobają, ale to nie moja wina, że trafiam na książki, które są pięknie wydane! A ta ma w sobie coś bajkowego i… No nie wiem! Ślicznego! Jest urocza i czarująca.

Główna bohaterka America wbrew pozorom jest w porządku. Nie jest irytująca, ale też nie perfekcyjnie wykreowana. Jest naprawdę niezła.

Co do innych to pokochałam Maxona! Jest moim nowym mężem i kocham go i uwielbiam i… Eh! Po prostu jest świetny.

Inne postacie, tak jak Ami, są w porządku. Polubiłam Marlee i Celeste, a reszta była i nie przeszkadzała mi.

Nie licząc Aspena.

Nie cierpię go. Przepraszam, ale po prostu mnie wkurzał. Próbował pokazać jaki jest męski i jaki, kurcze, z niego altruista. Ale nie. Nie lubię go.

Świat bardzo, ale to bardzo kojarzył mi się z „Igrzyskami Śmierci”. Illèa, Panem. Kasty, Dystrykty.

Trochę była schematyczna i przewidywalna, ale  ciekawa. Wciąga i można ją naprawdę szybko przeczytać, i pewnie bym tak zrobiła, gdyby nie to, że… W sumie nie wiem, dlaczego tak mi mozolnie to szło, w końcu była interesująca. Może przez to, że mam strasznie wysuszone oczy od pewnego czasu, ale… Dobra, to nie jest ważne.

Także jeśli chcecie przeczytać coś lekkiego z łatwym i przyjemnym językiem, niezłymi bohaterami i fantastycznym księciem to polecam wam „Rywalki”, ponieważ jest to lektura, którą miło się czyta.

8/10

"Akademia Dobra i Zła" Soman Chainani #Córka Zeusa

“W prastarej puszczy trwa

Akademia Dobra i Zła.

Bliźniacze wieże jak dwie głowy,

Jedna dla szlachetnych,

Druga dla podłych.

Ucieczka z niej niemożliwa.

Jedyna droga wyjścia

W baśni się ukrywa.”

Tytuł oryginału: School for Good and Evil

Seria: Akademia dobra I zła

Tom: 1

Przekład: Małgorzata Kaczarowska

Wydawnictwo: Jaguar

Ilość stron: 496

W Gawaldonie, małej miejscowości otoczonej lasem, uwielbiane przez wszystkich są baśnie. Ludzie czytają je na okrągło, pożerają wzrokiem historie zapisane na kartkach. Poznają dobrych bohaterów i złe charaktery. Mają również własną legendę: raz na cztery lata przychodzi dyrektor Akademii Dobra i Zła i porywa dwójkę odmiennych dzieci, po czym wsadza je do odpowiedniej szkoły – Dobrej, bądź Złej, aby uczyły się, jak stać się księżniczkami, książętami, bądź wiedźmami, czarownikami, którzy będą stać na przeszkodzie: I Żyli Długo i Zawsze Szczęśliwie.

Sofia i Agata to przyjaciółki zamieszkujące Gawadon. Pierwsza z dziewczynek to blond piękność, stosująca przeróżne kremy, mazidła, ubierająca się w różowe suknie i przyodziewająca szklane pantofelki. Natomiast druga ma czarne, tłuste włosy, niemodne, ciemne ubrania i mieszka na cmentarzu. Wydają się idealnymi kandydatkami dla dyrektora. I tak się też staje. Dyrektor zabiera dziewczynki, ale przypadkiem wsadza je do złych szkół. Agatę do Akademii Dobra, gdzie ma się uczyć przedmiotów, takich jak pielęgnacja urody, komunikacja ze zwierzętami, etykieta dla księżniczek i dobre uczynki, a Sofia do Akademii Zła, gdzie poznawać będzie tajniki pielęgnacji brzydoty, szkolenia sługusów, klątw i pułapek, czy historii nikczemności. Jednak ta zmiana może obnażyć najlepsze i najgorsze cechy obu dziewczynek i wtedy okaże się, co jest czarne, a co białe. A może... W odcieniach szarości?

Pierwsze, co mnie przyciągnęło do książki to śliczna okładka. Potem odkryłam fantastyczne rysunki przy każdym rozdziale i tu muszę pogratulować Iacopowi Bruno (nie wiem, czy tak się odmienia, przepraszam!), który wykonał tą robotę. Wyszło mu to genialnie! Dodał książce klimatu, ale i ucieszał moje oko!

Bardzo ciekawy jest pomysł na fabułę. Wciągnięcie w to wszystko baśni jest naprawdę intrygujące. Tak samo, jak wtrącenie dziewczynek do odmiennych szkół i, mimo, że delikatna, słodka dziewczynka uczy się złych rzeczy, a ciemna i mroczna dobrych (to bardziej) są motywami, które kojarzę to nie przeszkadzało mi to, ponieważ ja takie rzeczy lubię!

Od początku nie podobała mi się Sofia. Nie lubiłam jej charakteru, jej wywyższania się, traktowania niektórych z pogardą. Sądzi, że jest lepsza, ponieważ jest ładniejsza, a dla mnie to puste. Irytowała mnie przez większość książki, ale na końcu po takiej swojej sporej przemianie była bardziej interesująca, tylko, że bez końca chciała się mścić na Tedrosie! Bez przesady!

Za to Agata od razu zdobyła moją sympatię. Nie wiem czemu, ale lubię takie mroczne, zamknięte postacie, które nie dbają zbytnio o siebie, ale jeśli się przyjaźnią, to nie z litości, ale naprawdę. Nie było momentu, żeby Agata mi przeszkadzała, czy mnie denerwowała. Reszta postaci jest w porządku.

Podobało mi się też pokazanie, że dziewczynki po stronie dobra są czasem gorsze od tych uważanych za złe i brzydkie. Ponieważ nie wszystko, co postrzegamy za piękne i miłe jest idealne, a to co spowite mgłą, może się wydać niespodziewanie sympatyczne i przyjemne.

Styl pisania autora nie jest zły, ale nie doskonały. Muszę zaznaczyć, że jest to książka bardziej dla dzieci, więc język jest naprawdę dobry, chociaż nie czytało mi się jej szybko – może to dlatego, że byłam na wyjeździe. Nie wiem, ale ciągnęła mi się trochę, ale tylko odrobinę!

7/10

Na koniec chcę wspomnieć, że post pojawiłby się szybciej, jednak jak mówiłam, byłam na wakacjach. Na razie nigdzie nie będę wyjeżdżać, więc recenzja „Rywalek”powinna pojawić się na czas.

"Bazar złych snów" Stephen King #Córka Zeusa

Chodzę sobie po Tesco I jak zwykle muszę obejrzeć, jakie mają książki. I patrzę… Kieszonkowe wydania Kinga za 15 złoty! Grzechem byłoby nie wziąć, chociaż jednej. I tak oto na mojej półce pojawił się „Bazar złych snów”, który chciałam przeczytać od dawna.

Tytuł oryginału: The Bazaar of Bad Dreams

Seria: -

Tom: -

Przekład: Tomasz Wilusz

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Ilość stron: 629

Książka nie jest jedną historią, jest to dwadzieścia opowiadań o wspólnej tematyce: śmierci. King oferuje nam różne, straszne istoty, ale też sytuacje rzeczywiste, które mogą stać się nawet jeśli zaraz wyjdziemy z domu. I to jest właśnie przerażające.

Mimo, że ciarki nie przechodzą po plecach, to opowiadania są ciekawe, bodajże jedno mi się nie podobało o baseballu, czyli „Billy Blokada”, ale reszta była jak najbardziej trafiona w moje gusta, mimo że spodziewałam się czegoś naprawdę strasznego, to nie zawiodłam się.

Specjalnie chciałam wybrałam pięć opowiadań, które spodobały mi się najbardziej, bo wiecie... Wszyscy zawsze dają pięć. Jednak nie mogłam się powstrzymać i dałam sześć, oto one. Kolejność jest przypadkowa:

1.      130. Kilometr, o samochodzie, które pożera ludzi. Było moim zdaniem najstraszniejsze z opowiadań w tej książce.

2.      Wredny dzieciak, czyli historia człowieka nękanego przez demona nie wyglądającego groźnie.

3.      Ur, o urządzeniu do czytania książek, które... Ma troszkę za dużo powieści do wyboru...

4.      Pan Ciacho, o ładnych ludziach, którzy prowadzą na śmierć.

5.      Zielony bożek cierpienia, o bogaczu, który uległ wypadkowi i cierpieniu, za którym może stać coś więcej.

6.      Nekrologi, o człowieku, który zabija pisząc wredne nekrologii do gazety.

Uważam, że każdy kto lubi mroczne klimaty, znajdzie w książce coś dla siebie, gdyż każde opowiadanie jest inne, chociaż wszystkie oparte są na jednym motywie, o którym napomknęłam wcześniej.

Jak już pisałam, każda historia podobała mi się mniej, lub bardziej, oprócz jednej, ale to

można ominąć... Ogólnie rzecz biorąc, chcę przekazać, że King oferuje nam naprawdę ciekawe i niebezpieczne towary na swoim bazarze.

O! Zapomniałabym wspomnieć, że wszystkie opowiadania, historie, w których zaraz się znajdziemy poprzedzone są krótką notką od Kinga, które mają nas wprowadzić i zaciekawić i, szczerze, robią to bezbłędnie.

Na koniec chcę wspomnieć, że książka ma naprawdę świetną okładkę! Jest moim zdaniem, po prostu, prze-fantastyczna! Zakochałam się i... Ubóstwiam ją!

9/10

"Ugly Love" Colleen Hoover #Córka Zeusa

Wow… Coraz częściej czytam romanse. Nie wiedziałam, że ta chwila nastąpi, ale w tym roku przeczytałam naprawdę kilka dobrych powieści romantycznych. Czy ta się do nich zalicza?

 „Ugly Love” to książka autorstwa Colleen Hoover. Z pod jej pióra wyszedł bestseller „Hopeless”, którego bez bicia, przyznam się, jeszcze nie czytałam. Jest to moje pierwsze spotkanie z panią Hoover.

„Kiedy życie daj ci cytryny, upewnij się, że wiesz, w czyje oczy wycisnąć z nich sok”

Tytuł oryginału: Ugly Love

Seria: -

Tom: -

Przekład: Piotr Grzegorzewski

Wydawnictwo: Otwarte

                                                              Ilość stron: 338       

Tate jest początkującą pielęgniarką. Wprowadza się do mieszkania swojego nadopiekuńczego brata, Corbina. Już na samym początku ma problemy z pijanym sąsiadem, Milesem, który po pewnym czasie okazuje się niezwykle absorbujący. Jednak chłopak nie chce się zobowiązywać. Związek Milesa i Tate jest nieco inny i skomplikowany, a wszystko przez dawną miłość chłopaka – Rachel.

Z samego początku książka nie podobała mi się za bardzo, choć była niezwykle wciągająca i szybko się ją czytało. Wkurzali mnie bohaterowie – Miles i Tate. Tate była bez charakteru, wkurzająca i taka wręcz odstręczająca. To samo tyczy się Milesa. Nie podobały mi się również rozdziały, w których narratorem był Miles... Nie... Inaczej. Nie, że mi się nie podobały, ale nie rozumiałam książki! Wydawało mi się, jakbym z jednej historii, przenosiła się do drugiej, potem znów do pierwszej, drugiej i tak w koło! Nie pasowało mi to. Drażniło mnie też, że narratorzy, i Tate i Miles

Ciągle

Pisali

W

Ten

Sposób

I

Nie

Mam

Pojęcia

Po

Co

.

Ale pod koniec...

Na końcówce książka stała się wzruszająca. Tate przestała mnie irytować, zrozumiałam Milesa, a ich dziwny związek stał się dla mnie ciekawy. Nie wyglądał, jak w każdej innej książce [może trochę „After”, ale o niebo lepiej]. Mimo, że główny wątek stał się dla mnie interesujący, to jednak wolałam czytać wydarzenia sprzed sześciu lat dotyczące związku Rachel i Milesa.

Dodam też, co od początku mi się podobało... Postać osiemdziesięcioletniego Kapitana, który zawsze służył Tate radą, pomocą, umiał wysłuchać, ale do tego rozśmieszyć. To jego cytat możecie przeczytać na górze postu.

Chciałabym się również przyczepić do okładki, która wyjątkowo mi się nie podoba. Kolorystyka jest w porządku, ale to zdjęcie jest dla mnie okropne. A do tego napis jest w niedopasowanym dla  ludzi na okładce miejscu. Bardzo mi się ta okładka nie podoba.

W ocenie będę sprawiedliwa, uwzględniając swoje wcześniejsze, nie za dobre wrażenia, jak i późniejsze pozytywne.

7/10

"Zmierzch" Stephenie Meyer #Córka Zeusa

Najpierw wszyscy szaleli za „Zmierzchem”. A od jakiegoś czasu, rzadko spotykam się, żeby ktoś otwarcie chwalił tą książkę. Dlaczego?

Tak, przyznam się… Jeszcze nie czytałam tego bestsellerowego „Zmierzchu”. Zamierzałam się do niego, ale zawsze coś nie pozwalało mi go dokończyć. Tym razem, jednak się wzięłam i go skończyłam.

Tytuł oryginału: Twilight

Seria: Zmierzch

Tom: 1

Przekład: Joanna Urban

Wydawnictwo: Dolnośląskie

Ilość stron: 414

Główną bohaterką jest siedemnastoletnia Bella Swan, która przeprowadza się ze słonecznego Phoenix do deszczowego Forks do ojca. Próbuje się tam zaklimatyzować.  W szkole dowiaduje się trochę o tajemniczej rodzinie Cullenów, która pociąga ją, interesuje swoją przebojowością i... innością. I ta ich „inność” może sprowadzić na Bellę same kłopoty.

Zacznę tak: nie była zła. Naprawdę. Wciągnęła mnie [nie widać tego, bo recenzja jest spóźniona xd]. Przyjemnie mi się ją czytało, ale Bella w sumie nie reprezentuje sobą nic wielkiego. O wiele ciekawsi byli Edward, w  którym Bella się zakochała i Jacob, syn przyjaciela ojca głównej bohaterki. Edward był tym tajemniczym, pociągającym typem, a Jacob wesołym chłopakiem, którego było w książce o wiele za mało, co mam nadzieję, że w następnych częściach to się zmieni. O! I nie można zapomnieć o jej ojcu, Charliem, którego też polubiłam! Natomiast, co do samej Belli to... Była trochę nudnawa. W jej charakterze nie było nic szczególnego, czegoś ciekawego.

Miłość Edwarda do Belli była z lekka dziwaczna. Wydaje mi się, że zakochał się w niej, tylko żeby zaspokoić swoje potrzeby, a nie z prawdziwej miłości.

W kilku recenzjach widziałam, że ludzie mówili/pisali, że powieść jest nudna, ale szczerze przyznam, że ja się nie nudziłam. Nie była jakaś cudowna, nie będę się nią zachwycać, ale nie było źle, naprawdę. Chociaż przyznam się, że nie zostałam długo w jej świecie, ponieważ gdy tylko ją zamknęłam, od razu sięgnęłam po następną książkę.

Nie wiem, co jeszcze mogłabym o niej napisać.  Nie była zła, ale też nie wspaniała.

6/10

Mam nadzieję, że następna część się  trochę bardziej rozkręci J